30 days writing challenge

DAY 29/30/29/JUNE/2020 अरे एक ‘गुड न्यूज’ आहे बरका ओंकार, अभिजित म्हणाला. ‘गुड न्यूज' काय? आता अभिजित आणि मी इंजीनियरिंग च्या एकाच वर्षाला पण वेगवेगळ्या कॉल्लेगे मध्ये शिकत होतो. पण दोघंही मेकॅनिकल इंजीनियरिंग ला, दुसऱ्या वर्षाला. आता त्या काळात, त्या वयात आमच्या सारख्यांना गुड न्यूज म्हणजे काय तर सिनेमाला जाणे, किंवा बाहेर हादडायला जाणे, किंवा नात्यात ल्या कोणाची तरी मुंज, किंवा लग्न ठरणे. ह्या पलीकडे काय? अगदीच टोकाचे म्हणजे कॉलेज ला सुट्टी मिळणे, परीक्षा रद्द होणे किंवा सबमिशन ची तारिख पुढे ढकलणे. कसली गुड न्यूज असेल ह्याच्या विचारात मग्न असतानाच अभिजित म्हणला,”अरे,आत्याचं लग्न ठरलं!” ही आत्या म्हणजे, अभिजीत च्या वडिलांची कुठलीतरी लांबची बहीण. पण तिचं कोणीच नसल्यामुळे, ती अभिजीत च्याच घरी राहायची. तिचं नाव मीना. मीना आत्या तशी वयाने मोठी होती. जवळ जवळ ३२-३४वर्षांची असेल. त्याचे वडील मीना आत्याची अगदी व्यवस्थित काळजी घ्यायचे. तिलाही ह्या मोठया भावा शिवाय कोण. "अरे सांगतोस काय? वा! मस्त! कधी आहे ?" " पुढच्या महिन्यात." अभिजित म्हणाला. मग बघता बघता लग्नाचा दिवस

DAY 28/30/28/JUNE/2020  कवी सुधीर मोघे ह्यांची ही एक सुंदर कविता. दोन माणसांमधील नाते बांधायला खरच काय लागतं. सर्वात महत्वाचा म्हणजे दोघांमधला समजूतदार पणा, एकमेकांबद्दल आदर, प्रेम, विश्वास,आणि दुसऱ्याच्या दृष्टिकोनातूनही बघण्याची क्षमता. जर ह्या चार गोष्टी जमल्या तर नातं जुळायला आणि टिकायला काहीच अवघड नाही. नात्यांची अजून एक गरज असते, जी कालांतराने दृढ होत जाते, ती म्हणजे, बोललेले तर समजणे, पण न बोललेही कळणे. आणि इतर गोष्टी जरी यथायोग्य असल्या तरी माझ्या मनातलं, तुला न सांगता कळणं हे प्रेमाचे पराकोटीचे असण्याचा एक पुरावा. ह्याच एकामुद्द्यावरून जोडप्यांमध्ये, भागीदारांमध्ये, किंवा कुठल्याही दोन माणसांमध्ये वाद, तंटा, मतभेद, किंवा अगदी तफावत ही होऊ शकते. त्यामुळे शब्दांच्या पालिकडलिही एक भाषा आहे जी नात्यात रुळणे गरजेचे असते.  अश्या कळण्याच्या प्रवासाबद्दलच कवी म्हणतो, की तू न बोलता ही मला समजतं, तुला काय म्हणायचं. त्यासाठी, देहबोली, एखादा कटाक्ष, एखादा उसासा, एखादा हुंदकाच पुरेसा असतो. हे कळतात म्हणजे ती एक तपश्चर्याच आहे. चार चौघात, एकमेकांचे हसं हाऊ न देता व इतरांना कळू न

DAY 27/30/27/JUNE/2020  R.D. आज राहुल देव बर्मन, म्हणजेच आपले लाडके बर्मनदा, किंवा आर. डी. ,ह्यांचा वाढदिवस. आज जर ते हयात असते तर ८१ वर्षांचे असते. पण आर. डी. बद्दल भूतकाळात बोलणंच चुकीचे आहे. ते आजही त्यांच्या सागरासारख्या प्रचंड अश्या संगीतातील कार्यातून आपल्यातच आहेत. त्यांच्या संगीताचे गारुड आजच्या तरुण पिढीवरही तितकेच आहे जितके जुन्या पिढ्यांवर. आजची त्यांची गाणी सहज कुठेही गुणगुणली जातात, म्हंटली जातात. खरंतर आर. डी. अमर आहेत म्हंटलं तर चूक नाही ठरणार. आर. डी. ची range बघूनच वेड लागतं. नुसती चित्रपटाची नावं बघितली तरी ह्या माणसाचा आवाका कळतो पण तो आपल्या आवाक्यात कधीच येत नाही. १९६० मधले तिसरी मंझील, पडोसन, १९७० मधले कटी पतंग, द ट्रेन, मेला, कारवा, बुढा मिल गया, अमर प्रेम, सीता और गीता, जवानी दिवानी, बोंबे टू गोवा, रामपूरका लक्ष्मण, परिचय, यादो की बारात, अनामिका, जोशीला, आप की कसम, अजनबी, बेनाम, खेल खेल मे, दिवार, आंधी, वॉरंट, खिशबू, शोले, किताब,   किनारा, धरम करम, घर, कसम वादे, नौकर, द ग्रेट गंबलेर, गोलमाल, आणि किती आणि किती. त्यांचा तो शोले मधला झोपळ्याचा आवाज, सत्

DAY 26/30/26/JUNE/2020  Flashbacks have been a fantastic story telling technique and has been extensively used in worldwide cinema. It reduces so much effort of explaining everything that happened in the past through words. The flashback technique comes in handy and the story becomes much more lively.  Thinking of flashbacks in Bollywood,the first one that comes to my mind is from the epic movie 'Sholay'. In about first five minutes of the movie, Thakursahab takes us into a flashback to narrate his experience with Jay and Veeru. He had  made the arrest and was taking them to the police station, through a goods carrier. The train was attacked by the dacoits and Jay and Veeru help Thakursahab to bravely fight against the dacoits. Now this narration in words seem so dry. It doesn't express the intensity of what actually happened at the site. If we recall the flashback scene, it has done wonders to the film. In the first five minutes there is some intense action happening which

DAY 24/30/24/JUNE/2020  L-E-A-D-E-R I stepped into the classroom and saw it was almost full of participants. We were expecting about thirty of them. Close to twenty five were already in. It was a classroom training session in Leadership skills. These were employees of an automobile company with approximately four years of experience. It was time for them to slowly transition from a individual contributor role to a people manager role. Soon a majority of them were to get into roles of group leader or supervisor. Hence the training and hence me inside the classroom. I have been conducting softskills training for the corporate industry for the last eight years. Within the next five minutes all those who were suppose to attend were in. We started with a greeting and an energizer just to shake up and wake up the participants. After setting the context, establishing expectations and having mutually agreeable ways of working, we did a small icebreaker activity. The activity was to break up in